Okoliczności powstania
Region Podkarpacia (obecne województwo podkarpackie) przez wiele lat był jednym z najbardziej zaniedbanych w zakresie rehabilitacji medycznej w Polsce. Jeszcze na początku lat 80-tych ubiegłego wieku nie istniał na tym terenie żaden oddział rehabilitacji. Dlatego profesor Wiktor Dega – twórca nowoczesnej rehabilitacji, w odpowiedzi na informację kierownika Poradni Rehabilitacyjnej w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Rzeszowie napisał był do wojewody rzeszowskiego w 1984 roku, że ten region jest „białą kartą na mapie rehabilitacji w Polsce”. W konsekwencji w 1985 roku w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym utworzono mały oddział rehabilitacji dla dorosłych (14 łóżek) i dopiero w 1989 roku w nowym Szpitalu Wojewódzkim powstał prężny, nowoczesny oddział rehabilitacji (42 łóżka), a po nim w niektórych miastach powiatowych oddziały rehabilitacji. Nadal jednak, aż do tego roku nie było w województwie ani jednego oddziału rehabilitacji dla dzieci. Nasze dzieci były więc skazane na rehabilitację w różnych ośrodkach w kraju, a co najgorsze, w większości były pozbawione dobrodziejstwa rehabilitacji ze wszystkimi tego skutkami.
Nic więc dziwnego, że już na I Wojewódzkim Sejmiku Rehabilitacyjnym w Rzeszowie, który odbył się w Teatrze im. Wandy Siemaszkowej 11 kwietnia 1992 roku stwierdzono, że „istnieje pilna konieczność uruchomienia na terenie województwa oddziału rehabilitacji dla dzieci. W oddziale ustala się plan kompleksowej rehabilitacji, która dla wielu dzieci ma też charakter ciągły i jest nadal realizowana w środowisku przy okresowej kontroli w oddziale. W takim oddziale powinny być hospitalizowane dzieci z porażeniem mózgowym, po operacjach neurochirurgicznych i onkologicznych, po urazach, a także z ciężkimi wadami postawy i skoliozami”. Na wszystkich kolejnych sejmikach wracano do tego ważnego problemu, a propozycja dojrzewała powoli, chociaż udało się przekonać wszystkich decydentów, że istnieje niekwestionowana potrzeba uruchomienia w regionie ośrodka rehabilitacji dzieci. Nasz region był bowiem jedynym, ostatnim w Polsce, w którym dzieci i młodzież nie miały możliwości korzystania z kompleksowej rehabilitacji.
Na kolejnym z sejmików Andrzej Kwolek w ten sposób uzasadniał konieczność powstania takiego ośrodka: „Ważność zagadnienia rehabilitacji u dzieci polega na tym, że dzięki postępowi wiedzy możemy korzystnie wpłynąć na stan ich zdrowia psychicznego i fizycznego, na ich rozwój i nie dopuścić zarazem do narastania patologicznych objawów i zespołów. Równocześnie zaś trzeba wyraźnie podkreślić, iż każdy stracony dla rehabilitacji dzień u dziecka jest stracony bezpowrotnie – jest już nie do odzyskania. Niestety często jeszcze - nazbyt często - przekonują się o tym rodzice dzieci z porażeniem mózgowym czy innymi schorzeniami. Ten fakt zobowiązuje nas wszystkich do pilnego działania. Musimy też sobie uświadomić, że przed naszymi dziećmi całe długie życie, oby było jak najbardziej udane dla nich i dla całego narodu”.
Prezydium Sejmiku Teresa Gajdek, ks. Stanisław Słowik, prof. Andrzej Kwolek, dr Teresa Pop
Konsultant wojewódzki ds. rehabilitacji na IV Sejmiku powiedział: „z uporem powracam do spraw poruszanych już na I Sejmiku a mianowicie; oddziału rehabilitacji dla dzieci...” oraz „koniecznym i jak sądzę realnym staje się uruchomienie ośrodka rehabilitacyjno-edukacyjnego dla dzieci i ich rodziców (opiekunów). Wspaniałe przykłady takich ośrodków, które powstały w ostatnich latach mamy np. w Rusinowicach, Rybniku, Borowej Wsi, Pile, Olsztynie... Finansowane były i utrzymywane są z różnych źródeł i na różnych zasadach, ale zawsze przy dużym zaangażowaniu środowisk, instytucji, sponsorów i fundacji krajowych i zagranicznych. Życie pokazało jak bardzo były te ośrodki potrzebne...”. Również na tym Sejmiku ksiądz Stanisław Słowik powiedział: „Wspomniane tu były Rusinowice, wspaniały ośrodek diecezji gliwickiej - coś fantastycznego. Warto tam być i widzieć. Z tego ośrodka wielu naszych ludzi już skorzystało. Poprzez zespoły charytatywne dotarły wnioski do poszczególnych parafii naszej diecezji. Były one wysłane i są one wysyłane, niektóre pozytywnie są opiniowane i można tam jechać na rehabilitację za darmo, a opiekun płaci tylko na stare złotówki 500 tysięcy za turnus”.
ks. Ryszard Boćkowski i Andrzej Materna
Na VI Sejmiku mówiono: „Wielkie wyzwanie stanowi dla całej społeczności województwa a nawet regionu budowa ośrodka kompleksowej rehabilitacji dla dzieci a może w przyszłości i dla dorosłych. W takiej sytuacji powstałaby możliwość zlokalizowania w tym ośrodku również rehabilitacji kardiologicznej. Pełne poparcie i zaangażowanie w realizację tego projektu Pana Wojewody i Księdza Biskupa Ordynariusza oraz istniejąca już grupa kilku bardzo oddanych osób stanowią optymistyczny prognostyk dla tego wielkiego celu. Aktualnie planowana lokalizacja w Górnie wydaje się być optymalnym rozwiązaniem dla tego projektu”. Dyrektor Caritas Diecezji Rzeszowskiej ksiądz Stanisław Słowik powiedział: „Chciałem podsumować to spotkanie i zgłosić wniosek następującej treści: Sejmik Rehabilitacyjny wnioskuje do Wojewody Rzeszowskiego, Prezydenta Miasta, Sejmiku Samorządowego, parlamentarzystów, urzędów gmin oraz księdza Biskupa w sprawie następującej: istnieje wielka potrzeba aby zaistniał ponadregionalny ośrodek rehabilitacji dla dzieci. Takiego ośrodka tu nie ma. Jest to wielka sprawa i wielkie dzieło, o którym to dziele pan Profesor Andrzej Kwolek wielokrotnie mówił. W tej chwili powstaje dobra atmosfera w tym kierunku. Po rozmowach z Panem Wojewodą Rzeszowskim, po wizycie w Górnie, powstaje zamysł by tam, na terenie sanatorium wydzielono na ten cel odpowiednią działkę, by taki ośrodek na wzór Ośrodka Rehabilitacji dla dzieci jaki istnieje na terenie diecezji Gliwickiej w Rusinowicach zaistniał. Jest to wielka potrzeba”.
Inicjator Sejmików - prof. Andrzej Kwolek
W okresie pomiędzy sejmikami, gdy koncepcja lokalizacji ośrodka w Górnie upadła, podejmowano kolejne starania związane z nową lokalizacją ośrodka, a koncepcje te dotyczyły między innymi Ośrodka Caritas w Myczkowcach, Dąbrowy, Witkowic, Słociny czy nawet Julina. W tym czasie (1997 r.) wyłoniła się koncepcja przekazania terenu z rozpoczętą budową ośrodka psychiatrycznego w obrębie Szpitala Wojewódzkiego Nr 2 na ośrodek rehabilitacji. Zlokalizowanie Regionalnego Ośrodka Rehabilitacyjno-Edukacyjnego dla Dzieci i Młodzieży w bezpośrednim sąsiedztwie specjalistycznego Szpitala Wojewódzkiego, dysponującego wysokospecjalistycznym kompleksem pediatrycznym z nowoczesnym zapleczem diagnostycznym i doskonałą kadrą specjalistów stwarzało unikalną szansę optymalnego zaprogramowania i funkcjonowania nowoczesnego ośrodka.
Podczas dyskusji na VIII Sejmiku (1998) ksiądz Stanisław Słowik powiedział: „Będąc współorganizatorem Sejmiku Rehabilitacyjnego, Caritas w roku ubiegłym wnioskowała o powołanie Fundacji na rzecz Regionalnego Ośrodka Rehabilitacyjno-Edukacyjnego dla Dzieci i Młodzieży w Rzeszowie. Dziś gorąco dziękuję panu dyrektorowi dr Wrzesławowi Romańczukowi, dawnemu Urzędowi Rejonowemu w Rzeszowie i nade wszystko panu Wojewodzie Zbigniewowi Sieczkosiowi za przekazaną dla Caritas Diecezji Rzeszowskiej działkę wraz z fundamentami, którą Caritas wnosi w Fundację.
Dnia 6.11.1998 r. przed notariuszem panią Teresą Panek-Wiśniewską złożono podpisy pod aktem notarialnym ustanawiającym Fundację.
opublikowano dnia: 30.07.2012
ostatnia aktualizacja: 21.07.2020